poniedziałek, 8 maja 2017

RECENZJA: „Firstlife. Pierwsze życie” Gena Showalter


Książka, która wpadła w moje ręce całkiem przypadkiem, okazała się świetną lekturą. Wciągająca powieść o życiu, które jest dopiero początkiem ludzkiej wędrówki. Zacznijmy jednak od kilku podstawowych informacji.




Tytuł: Firstlife. Pierwsze życie
Wydawnictwo: HarperCollins Polska
Liczba stron: 432
Data wydania: 15.03.2017r.
Kategoria: fantasy/ literatura młodzieżowa


„Żyje się tylko raz? Nie w tym świecie, tutaj prawdziwe życie zaczyna się dopiero po śmierci. Jesteś pełnoletni? A więc pora zdecydować, czy będziesz wyznawać zasady Trojki, czy Miriady. Te dwie frakcje toczą zaciekłą walkę o dusze Niezwerbowanych i prawie nigdy nie grają czysto.
Tenley została naznaczona już w chwili narodzin. Jest obdarzona wielką mocą. I Trojka, i Miriada nie cofną się przed niczym, by ją przeciągnąć na swoją stronę. Wciąż nie zdecydowała, dokąd chce trafić po śmierci, a nie wie, że los przygotował dla niej kilka niemiłych niespodzianek. ”


Ten to nastolatka, która chce mieć władzę nad własnym życiem i samodzielnie podejmować wybory. Dlatego też nie poddaje się woli rodziców i pragnie wybrać frakcję (Trojkę lub Miriadę), która zaoferuje jej to, czego pragnie. Ku jej niezadowoleniu, obie mają pozytywne cechy, ale też wady, co uniemożliwia jej wybór. Ten więc pozostaje Niezwerbowana, czyli nie przynależy do żadnej z frakcji. Jest to jednak niebezpieczne, gdyż w przypadku przedwczesnej śmierci trafiłaby do krainy wiecznego cierpienia.


TROJKA

|Pierwsze życie przygotowuje grunt pod Drugie.|

Ważniejsze od tego, co wiesz i czujesz, jest to, co robisz|

|Możesz zmienić to, co widzisz bądź czujesz|




MIRIADA

|Strach utrzymuje cię przy życiu.
Strach przypomina ci, że żyjesz.|

|Bez końca nie ma nowego początku|

|Cel zawsze uświęca środki|





Trojka i Miriada od zawsze ze sobą walczą. Skutki ich potyczek odczuwane są na Ziemi w postaci różnorakich zjawisk atmosferycznych, np. trzęsień ziemi. Obie frakcje wysyłają również na naszą planetę dusze w ludzkich skorupach, które próbują nakłonić niezdecydowanych do zaprzysiężenia się jednej z nich.
Aby zdobyć poszczególne osoby, są w stanie poświęcić bardzo wiele i walczyć na (drugą) śmierć i życie.

Na początku czułam się trochę zdezorientowana ze względu na tajemniczą korespondencję „mailową", nie znałam jeszcze wtedy frakcji, ani nawet głównej bohaterki. Wiadomości pojawiają się kilka razy jako przerywnik pomiędzy tradycyjnymi rozdziałami.



Zaskoczyła mnie lekkość, z jaką napisana została ta książka. Przede wszystkim, nie wymaga od czytelnika dużego zaangażowania, co z jednej strony wpływa pozytywnie na przyjemność i płynność czytania, ale sprawia również, że treść fabuły łato zapomnieć po skończeniu lektury. 

Gena Showalter stworzyła powieść, łączącą po trochę wszystkiego, co literatura młodzieżowa powinna zawierać. Oprócz historii nastolatki, borykającej się z wyborem, który zadecyduje o jej drugim życiu, jest to opowieść o miłości, przyjaźni, ale także bólu, cierpieniu i zdradzie. Za wartką, zwrotną akcją kryją się smutne prawdy o ludziach i ich prawdziwej naturze. Wizja korzyści majątkowych lub jakichkolwiek innych może zawładnąć człowiekiem i sprawić, że odwróci się on od tego, co do tej pory uważał za najważniejsze. Główna bohaterka uczy się, że nie należy ufać nikomu.

Jedyne, co nie podobało mi się w Firstlife, to zauważalna powtarzalność i schematyczność oraz delikatna przesada jeśli chodzi o umiejętności i wytrzymałość "zwykłych" ludzi. Czasem autorka zbyt dowartościowywała bohaterów, co odbierało naturalność niektórym sytuacjom.

Tenley musi radzić sobie z wieloma problemami, a wybór frakcji z czasem staje się jednym z najmniej ważnych. Stawia czoła dylematom, które zmuszają ją do podjęcia decyzji, które mogą skrzywdzić innych, ale przede wszystkim także ją samą. Pomimo traumatycznych przeżyć nie poddaje się i walczy z całych sił, aby osiągnąć cel. 

Podsumowując, jest to lektura, która nie spowodowała rewolucji w moim życiu, ale zwróciła uwagę na pewne problemy, jednocześnie zamykając je w ciekawej, niespotykanej fabule. Przeczytałam z przyjemnością, a gdy kończyłam, żałowałam, że to tak szybko. Z chęcią przeczytałabym kolejną część o dalszych losach Ten.


Moja ocena:
9/10



poniedziałek, 1 maja 2017

RECENZJA: „Dom na wzgórzu” Peter James - najlepszy horror roku?




Dom na wzgórzu został uznany za najlepszą książkę roku 2016 w plebiscycie lubimyczytac.pl w kategorii „horror”. Dlatego też, w poszukiwaniu nowych , strasznych doznań, postanowiłam ją kupić i przekonać się, czy faktycznie aż tak przeraża.





Tytuł: Dom na wzgórzu
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 350
Data wydania: 13.04.2016r.
Kategoria: horror



Akcja książki rozgrywa się w Wielkiej Brytanii, w 2015 roku. Trzyosobowa rodzina wprowadza się do domu- rodzice: informatyk i prawniczka oraz ich 12-letnia córka. Są pewni, że przeprowadzka tu stanowi jedną z najlepszych decyzji ich życia. Wkrótce jednak przekonają się, że mieszkanie tu stanie się koszmarem. (Pełny opis: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/295748/dom-na-wzgorzu )

Książkę czyta się bardzo szybko i lekko - napisana jest prostym (czasem aż za bardzo) i współczesnym językiem. Jednak pewne sformułowania i schematy powtarzają się zbyt często i mogą być denerwujące. Dodatkowo dialogi prowadzone są w sposób dosyć nienaturalny, wręcz „sztywny”, a wątpię, by była to kwestia tłumaczenia. Rozmowa między ojcem a córką, którzy mają ze sobą dobre relacje, polega na prostych pytaniach i dziwnych, nienaturalnych odpowiedziach.

Klimat utrzymuje się stale na mrocznym poziomie, w każdym rozdziale pojawia się jakiś nowy, niepokojący szczegół, który dodatkowo go podsyca. Małe elementy, tworzące zgraną całość, budują obraz typowego nawiedzonego domu. Powstało już wiele powieści opartych na tym schemacie, więc ciężko jest stworzyć coś nowego. Mimo to wielokrotnie przechodziły mnie dreszcze, gdy czytałam o tajemniczych zjawiskach, które miały miejsce w Cold Hill.


Ale co, jeśli nasza percepcja jest błędna? Jeśli czas rozumiany linearnie to tylko wytwór naszego mózgu, pozwalający nam rozumieć, co się dzieje? Jeśli wszystko, co kiedykolwiek istniało, istnieje nadal... przeszłość, teraźniejszość, przyszłość... a my jesteśmy uwięzieni w malutkiej cząstce kontinuum czasoprzestrzennego? Może niekiedy zza uchylającej się zasłony docierają do nas przebłyski przeszłości lub przyszłości?


Bohaterowie zostali wykreowani w sposób prosty i niewymagający - wystarczający by odpowiednio uzupełnić historię. Czasem jednak irytowały mnie nawiązania do współczesnych mediów (Instagram), a także nieporadność głównych bohaterów. 

Fabuła wciąga mimo swej prostoty, ale wiele kwestii pozostaje niewyjąśnionych. Konstrukcja bardzo przypomniała mi dwie ksiązki Stephena Kinga: Cmętarz zwieżąt (recenzja tu) i Lśnienie - szczególnie w kwestiach związanych z domem, przeprowadzką, poznawaniem nowych sąsiadów, szaleństwem, a nawet kotami. 

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu Domu na wzgórzu. Z jednej strony czytało się szybko i bardzo przyjemnie; autorowi niejednokrotnie udało się mnie przestraszyć (bardziej zaniepokoić), ale zaś z drugiej - fabuła nie była zbyt powalająca. We znaki dała się widoczna powtarzalność zarówno w zachowaniach bohaterów, jak i w zjawiskach paranormalnych.

Podsumowując, nie żałuję, że przeczytałam tę książkę, w ogólnym rozrachunku wypada u mnie całkiem nieźle. Uważam, że jest warta przeczytania, ale zapewne wkrótce zapomnę, o czym w ogóle była. Jest dobrą lekturą na jeden czy dwa wieczory, ale z pewnością nie zaliczę jej do powieści, która wywarła na mnie znaczący wpływ. 

Plusy:
- łatwy, współczesny język
- lekkość czytania
- stale utrzymujące się napięcie

Minusy:
- prostota fabuły 
- przewidywalność
- powtarzalność

Moja ocena:
7/10