RECENZJA: „Dziewczyna z sąsiedztwa” Jack Ketchum

Jack Ketchum uważany jest za jednego z najlepszych autorów powieści grozy. Amerykański autor słynie z bezkompromisowości, a jego książki pełne są przemocy i brutalności. Postanowiłam zapoznać się z jedną z jego powieści i na własnej skórze przekonać się o fenomenie Ketchuma.

Tytuł: Dziewczyna z sąsiedztwa
Wydawnictwo: Papierowy księżyc
Liczba stron: 380
Data wydania: 09.03.2016r.
Kategoria: horror

”Przedmieścia. Ciemne ulice, przystrzyżone trawniki i przytulne domy. Miła, spokojna okolica. Jednak nie dla nastoletniej Meg i jej kalekiej siostry Susan. W domu Chandlerów, przy ślepej uliczce, w ciemniej, zawilgoconej piwnicy, Meg i Susan zdane są na łaskę kapryśnej i cierpiącej na ataki szału ciotki Ruth, którą szybko ogarnia szaleństwo. Szaleństwo, którym zaraża swoich trzech synów oraz całą okolicę. Jedynie jeden zatroskany chłopiec spróbuje oprzeć się złu zarażającemu niewinne umysły. Musi podjąć bardzo dorosłą decyzję i wybrać między miłością i współczuciem, a pożądaniem i złem... Którą drogę wybierze?„

Na początek kilka słów o wstępie Stephena Kinga. Czytając go, z każdym kolejnym zdaniem miałam wrażenie, że za chwilę dowiem się, jakie jest zakończenie książki. Dlatego też jego lekturę pozostawiłam sobie na koniec, co okazało się słusznym rozwiązaniem.

Dziewczyna z sąsiedztwa zachęciła mnie przede wszystkim bardzo pozytywnymi opiniami. O autorze słyszałam już wiele i nie mogłam się doczekać, aż zapoznam się z jego twórczością. 

Opis książki zapowiada ciekawą i mroczną lekturę, liczyłam na spora dawkę grozy. Co otrzymałam?

Początek kojarzy się z typową powieścią obyczajową. Jest miasteczko, są rodziny z dziećmi, które znajdują sobie różne sposoby na zabicie nudy w czasie wakacji. W środku tego szczęśliwego miasteczka znajduje się dom, w którym na pierwszy rzut oka wszystko jest w porządku...

Narratorem książki jest główny bohater, biorący udział w drastycznych wydarzeniach. Obserwujemy, jak jego nastawienie do całej sytuacji zmieniało się z upływem kolejnych dni i lat. Jeżeli chodzi o inne postaci - nie wiemy o nich zbyt wiele, ale poznajemy niektóre ich cechy (głównie te negatywne), ujawniające się na kartach książki.

Wszystkie wydarzenia rozgrywają się na niewielkim obszarze, głównie w jednym domu. J. Ketchum nie zamieścił żadnych informacji o bohaterach, którzy nie mieli wpływu na przebieg akcji, więc ich łączne grono jest dość małe.

Mimo małej przestrzeni i zaledwie kilkunastu postaci, czyta się szybko i płynnie, a napięcie nie opada aż do ostatniej strony. Język, jakim posługuje się autor bardzo przypadł mi do gustu - prosty, i łatwy w odbiorze, i może właśnie to sprawia, że makabryczność zdarzeń bardziej trafia do czytelnika.

O tej książce nie da się napisać dużo. Czy przeraża? Mnie nie. Jedyne uczucia towarzyszące mi podczas lektury to współczucie i odraza. Jest to taki typ horroru, w którym nie znajdziemy potworów, duchów czy zjawisk paranormalnych. To opowieść o tym, jaką bestią może być człowiek i co jest zdolny zrobić drugiej osobie. Muszę przyznać, że sam fakt, co działo się w jednym domu może być nieco straszne, ale taki typ horroru nie wywołuje we mnie typowego przerażenia.

Dziewczyna z sąsiedztwa zaostrzyła we mnie apetyt na kolejne książki J. Ketchuma, ale jednocześnie trochę mnie zawiodła ze względu na wcześniej wspomnianą grozę. Jest to jednak wartościowa opowieść o tym, że najstraszniejszym potworem jest człowiek, a w dodatku człowiek, mający do swej dyspozycji dzieci, którymi z łatwością manipuluje. Polecam.

Moja ocena:

7/10

Czytelnicze podsumowanie lipca

Cześć!

Dawno już nie było u mnie podsumowania miesiąca. Nadeszły wakacje, czasu na czytanie było znacznie więcej, co pozwoliło mi na przeczytanie prawie 2500 stron. Oby sierpień był jeszcze lepszy!

    

Czarna Madonna Remigiusz Mróz

Fobos Victor Dixen

Gałęziste Artur Urbanowicz

Dziewczyna z sąsiedztwa Jack Ketchum

Miasto glin Karin Slaughter

Turkusowe szale Remigiusz Mróz

Ilość książek: 6

Ilość stron: 2478

A jak wygląda wasz lipcowy stosik?

5 nowości, na które warto zwrócić uwagę w sierpniu 2017

W sierpniu swoją premierę będzie miało kilka ciekawych pozycji sensacyjnych, na które warto zwrócić uwagę. Dwie z nich to kontynuacje serii, reszta natomiast stanowi samodzielne powieści.

Porzuć swój strach Robert Małecki

Druga część przygód Marka Benera

Premiera: 30.08.2017

  

„Marek Bener, właściciel i dziennikarz lokalnego tygodnika, podejmuje się odnalezienia zaginionej maturzystki. Znużony sierpniowym upałem odkrywa kolejne tajemnice rodziny Żelaznych, a im więcej wie, tym trudniej rozwikłać mu prostą z pozoru zagadkę. Przeżyje jednak wstrząs, kiedy okaże się, że dziewczyna może mieć coś, co przed laty należało do jego zaginionej żony. Nowy trop przeczołga go przez podziemia hazardu i zmusi do spojrzenia w przeszłość. To w jej cieniu kryją się najgorsze koszmary. Pytanie tylko, czy porzuci swój strach i znajdzie w sobie dość siły, by się z nimi zmierzyć.”

Grzesznik Artur Urbanowicz

Premiera 07.08.2017

Zwiastun książki można obejrzeć tutaj

„Marek Suchocki, boss suwalskiego półświatka, dowiaduje się, że jego najgroźniejszy konkurent wychodzi z więzienia. Nie czekając na dalszy rozwój wypadków, wraz ze swoimi wiernymi ludźmi postanawia raz na zawsze stawić mu czoło. Porachunki kończą się tragicznie – Marek spada ze schodów i doznaje silnego wstrząsu mózgu. Kiedy po tygodniowej śpiączce odzyskuje przytomność, okazuje się, że jego grupa została rozbita, a wszystkie pieniądze zarobione przez lata przestępczej działalności zniknęły. Jego przeciwnik, przez swoje brutalne i bezkompromisowe dokonania ochrzczony niegdyś przez media Grzesznikiem, daje się poznać jako genialny, niesamowicie inteligentny psychopata, który nie zna litości. Stawia Suchego przed wyborem – albo ustąpi, albo zostanie mu odebrane wszystko, czym tylko kiedykolwiek się cieszył. Na domiar złego, wkrótce po wypadku ujawniają się nowe, przerażające zdolności Marka…”

Nocny film Marisha Pessl (wydanie II)

Premiera 02.08.2017

Fragment książki dostępny na stronie http://www.wydawnictwoalbatros.com/ksiazka,1506,3918,nocny-film.html

 „W wilgotną październikową noc w opuszczonym magazynie na dolnym Manhattanie zostaje odnalezione ciało pięknej młodej Ashley Cordovy. Choć jej śmierć zostaje z miejsca uznana za samobójstwo, doświadczony detektyw śledczy Scott McGrath podejrzewa inną przyczynę zgonu. Badając dziwne okoliczności śmierci dziewczyny i próbując dowiedzieć się czegoś o jej życiu, McGrath staje twarzą w twarz z dziedzictwem jej ojca – Stanislasa Cordovy, legendarnego otoczonego aurą tajemnicy, reżysera kultowych horrorów, którego nikt nie widział od ponad trzydziestu lat. Choć o filmach Cordovy napisano wiele, jego samego zawsze skrywał cień. W opinii dziennikarza kolejna śmierć w tej przeklętej rodzinie nie jest przypadkiem. Wiedziony ciekawością, potrzebą poznania prawdy, ale także zemsty McGrath pogrąża się coraz bardziej w niesamowitym, hipnotyzującym świecie wykreowanym przez diabolicznego reżysera. Ostatnim razem, gdy był blisko zdemaskowania Cordovy, utracił rodzinę i pracę. Teraz ryzykuje znacznie więcej…”

 Widzę cię Clare Mackintosh

Premiera 02.08.2017

„Gdy Zoe Walker zauważa swoje zdjęcie w sekcji ogłoszeń londyńskiej gazety, postanawia się dowiedzieć, jak się tam znalazło. Rodzina jest przekonana, że osoba z ogłoszenia tylko Zoe przypomina. Nazajutrz w gazecie pojawia się zdjęcie innej kobiety, a dzień później – kolejnej. I każda z nich pada ofiarą przestępstwa.
"Widzę Cię" to psychologiczny thriller jednej z najgłośniejszych i najbardziej cenionych angielskich debiutantek roku 2015. Powieść, która nie pozwoli zasnąć. Tym bardziej przekonująca, że Mackintosh służyła w policji kryminalnej. Konieczności przeczytania jeszcze jednej strony nabiera tu zupełnie nowego wymiaru.”

Mock. Ludzkie zoo Marek Krajewski

Kolejna część przygód policjanta Eberharda Mocka

Premiera 28.08.2017

„Wrocław 1914. Maria – „narzeczona” Eberharda Mocka – co noc w swoim mieszkaniu słyszy potępieńcze jęki i płacz dzieci. Ebi myśli, że kobieta traci rozum, ale niebawem odkrywa szokującą prawdę, którą kryją piwnice nieczynnego dworca. Wkracza w sam środek piekła, choć nie wie jeszcze, że jego przeciwnik – Gad – ma potężnych mocodawców, którzy nie cofną się przed niczym.
Mock staje przed dramatycznym wyborem: ocalić matkę Marii czy niewinne dziecko? By ukarać bezlitosnych zbrodniarzy, narazi się na śmierć w męczarniach, a pogoń za złoczyńcą zaprowadzi go na granicę człowieczeństwa. Przekona się, że natura ludzka jest bardziej okrutna niż bezlitosna afrykańska dżungla.”

RECENZJA: „Gałęziste” Artur Urbanowicz

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, co możecie spotkać podczas wędrówki po lesie? Co gorsza, wędrówki, która zdaje się nie mieć końca? Natura skrywa różne mroczne tajemnice, ale które z nich są prawdą, a które jedynie wytworem naszej wyobraźni?

Tytuł: Gałęziste
Autor: Artur Urbanowicz
Wydawnictwo: Novae Res
Liczba stron: 462
Kategoria: thriller

Nie wierz w nic, co widzisz, słyszysz... i w co do tej pory wierzyłeś...
Jest taki dom, w którym nie chciałbyś spędzić nocy. Z jakiegoś powodu ciemność w nim jest inna. Jeszcze bardziej złowroga niż gdziekolwiek indziej...
Jest takie jezioro, w którym mieszkają nieumarli. Ich przewaga nad Tobą jest prosta – oni nie potrzebują nabierać powietrza...
Jest taki demon, o istnieniu którego wolałbyś nie wiedzieć. Niematerialne uosobienie zła, przed którym nie sposób uciec...
Jest takie miejsce, w którym mieści się ten dom. Miejsce, w sercu którego kryje się też to jezioro i w którym ten demon był od zawsze. To las. Las, w którym za nic w świecie nie chciałbyś się zgubić. Gdy już raz do niego wejdziesz, nie pozwoli Ci wyjść...
Jest taka historia, której nie chciałbyś poznać. Opowieść, która Cię zaintryguje, zaskoczy i przerazi do szpiku kości. Thriller na baśniowych ziemiach Suwalszczyzny.
Odważysz się? 

Wyprawę na Suwalszczyznę odbywamy wraz z Karoliną i Tomkiem, którzy decydują się spędzić Wielkanoc z dala od rodzinnych stron, by odbudować swój związek. Niestety, już od początku podróży napotykają na drodze problemy, a w efekcie trafiają do małej wioski zwanej Białodęby, położonej w samym środku gęstego lasu...

Od samego początku wyczuwalne jest napięcie związane z niepokojącymi wydarzeniami mającymi miejsce na Suwalszczyźnie. Jest to jedna z największych zalet tej powieści: przez znaczną jej część coś się dzieje. Oczywiście, bywały momenty, gdy akcja zwalniała, lecz nie było ich na tyle dużo, by zanudzić czytelnika. Autor wykazuje się tu świetnym wyczuciem jeżeli chodzi o stopniowanie napięcia i trzymanie czytelnika w niepewności aż do ostatniej chwili.

Autorowi udało się przelać grozę na papier w taki sposób, by nie straciła ona na wartości. Głównym jej źródłem jest las oraz zachodzące w nim zjawiska. To, co znajduje się w środku jest ucieleśnieniem ludzkich lęków, a co gorsza, doprowadzającym do obłędu i przerażającym do szpiku kości. Każdy, u kogo jakikolwiek element lasu budzi niepokój, odnajdzie w tej powieści coś, co nie pozwoli mu zasnąć przez długie godziny.

Bohaterowie książki - Karolina i Tomek to zwykli ludzie, tacy jak my - czytelnicy. Dodatkowo, akcja osadzona jest na terenie naszego kraju. Sprawia to, że rozgrywające się tam wydarzenia są jeszcze bardziej przerażające, bo zdają się być realne, mogące dotyczyć każdego z nas...

 To miejsce to gniew. Gniew jest tym miejscem.

Muszę przyznać, że „Gałęziste” zrobiło na mnie duże wrażenie pod względem wszelkich opisów przyrody, a także krótkich wstawek dotyczących historii miejsc i budowli, które zwiedzali Karolina i Tomek. Tu znów podkreślić muszę wyczucie autora, ale tym razem -  co do długości owych opisów:  są one nie na tyle długie, by zniechęcić, ale zawierające podstawowe informacje o danym miejscu, mieszczące się w kilku zdaniach.

Przeczytałam wiele pozytywnych opinii, dotyczących debiutanckiej powieści Artura Urbanowicza, więc spodziewałam się, że wywoła ona u mnie lekki dreszczyk emocji, ale to, co otrzymałam, przewyższyło moje oczekiwania. Zagrożenia, czyhające w lesie i nie tylko, wielokrotnie wzbudziły we mnie strach i sprawiały, że musiałam przerwać czytanie na kilka chwil. Może wydaje się to nieco "przesadzone" i wyolbrzymione, a nawet śmieszne, również i ja czuję się nietypowo, pisząc o książce w ten sposób, ale przeraziła mnie ona do tego stopnia, że czytałam ją tylko wtedy, gdy było jasno.

Tak jak celem każdego zwykłego demona jest zniszczenie człowieka od środka, które rozpoczyna, wchodząc w niego i żerując na nim niczym pasożyt, tak temu uda się to w zupełnie inny sposób.

Ważną część książki stanowią elementy mitologii słowiańskiej. To właśnie one dodają całości mrocznego charakteru, znajdując przełożenie w rzeczywistości. Wszelkie legendy, mity i tajemnicze rytuały, w połączeniu z nieograniczoną mocą lasu nie dawały mi spać po nocach.

Za minus tej powieści mogę uznać niektóre dialogi oraz zachowania bohaterów, które zdawały mi się nienaturalne i nieautentyczne. Kilka kwestii pozostało też niewyjaśnionych, ale równie dobrze mogło to być moje małe niedopatrzenie.

Jak już pisałam wcześniej, akcja toczy się tu w dosyć szybkim tempie, ale kilka momentów było zauważalnie przydługich, jednak nie na tyle, by mówić tu o utracie zainteresowania fabułą.

Podsumowując, debiutancka powieść Artura Urbanowicza przewyższyła moje oczekiwania i sprawiła że doznałam pozytywnego zaskoczenia - poprzez uprzednie przerażenie. Muszę także wspomnieć o zakończeniu, którego się nie spodziewałam, i które wprawiło mnie w niemałe osłupienie. Polecam każdemu, kto ma ochotę na wciągającą i przerażającą lekturę obnażającą ludzkie lęki i słabości. 

Teraz już sama nie wiem, czy w tym roku wybiorę się do lasu na kurki...

Moja ocena:

8/10 

 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorowi.

Jak bardzo przerażające jest „To" Stephena Kinga?

Strach przed klownami wraz z upływem lat nieco się zatarł. Powrócił jednak, i to ze zdwojoną siłą, po przeczytaniu książki Kinga, uważanej za jeden z najbardziej przerażających horrorów mistrza gatunku. Jeśli myślicie, że nic nie może was przestraszyć, przeczytajcie To.

Tytuł: To
Autor: Stephen King
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 1104
Data wydania: 06.2014r. (1986)
Kategoria: horror

„Derry to małe miasto w stanie Main - nawiedzone miasto - w którym pewnego razu grupa dzieci spotkała TO. Większość z nich miała szczęście, uszła z życiem i wyjechała z Derry. Po dwudziestu latach TO znowu daje o sobie znać, a ci, którzy przeżyli, zostają wezwani do powrotu w rodzinne strony. Zapomniane strachy dzieciństwa powracają. Dzieci są już dorosłymi, ale muszą odnaleźć w sobie dziecięcą wiarę, lojalność i odwagę by skutecznie stawić mu czoła."

Opis stanowi jedynie ułamek tego, co możemy w tej książce znaleźć. Zacznę może od tego, że czytając tak obszerną pozycję, nie możemy liczyć na ciągły rozwój akcji. I to właśnie, według mnie, stanowi niewielki minus. Niestety momentami czułam, że książka po prostu przynudza, co jednak miało swoje zastosowanie w przyszłości. Za każdym razem, gdy miałam ochotę chwilę odpocząć od czytania, zdarzało się coś, co nie pozwalało się oderwać. Później znów nadchodził moment przestoju, i tak w kółko.

Budowanie napięcia w tej książce stoi na bardzo wysokim poziomie. Akcja zwalnia, po to żeby, zdawałoby się, wlec się w nieskończoność, a po chwili przyspiesza, powodując przy okazji dreszcze na całym ciele.

Oczywiście, jak już wcześniej wspomniałam, wiele jest tu momentów, przez które ciężko jest przebrnąć, ale naprawdę warto. Niemożliwa do spamiętania liczba nazwisk, miejsc i drobnych, nic nie znaczących szczegółów, które jednak na końcu okazują się mieć pewne powiązania pomiędzy sobą.

Przyjemność podczas czytania sprawiało mi przede wszystkim poznawanie głównych bohaterów i „dorastanie" wraz z nimi, a to stanowiło zdecydowaną większość książki. Jeśli chodzi o tytułowe To, czuję lekki niedosyt. Co prawda, było przerażające, ale po tylu świetnych opiniach spodziewałam się czegoś więcej - czegoś, co już nigdy nie pozwoli mi zwyczajnie spojrzeć na klowna.

 I choć wydaje ci się, że było źle i jest źle, nie oszukuj się - może być jeszcze gorzej.

King funduje nam, oprócz dawki horroru, bardzo obszerną retrospekcję, przeplatając przeszłość z teraźniejszością. Dzięki temu wiemy, co spotkało bohaterów w dzieciństwie i co jest motywem ich działań w dorosłości. 

Autor porusza wiele kwestii związanych z dojrzewaniem i zmianami, jakie zachodzą w człowieku pod wpływem tego procesu, ale podkreśla również, że lęki z dzieciństwa mają wpływ na dalsze życie i potrafią powracać z podwójną siłą. Główni bohaterowie muszą przezwyciężyć strach, aby skończyć to, czego podjęli się kilkanaście lat wcześniej.

Dzieckiem nie przestawało się być być w jednej chwili przy wtórze huku, jak gdyby pękł balon. Dzieciństwo wyciekało z ciebie jak powietrze z dziurawej opony.

Czytałam tę książkę ponad 2 tygodnie, była ze mną w wielu miejscach i przez wiele godzin. Mimo licznych momentów, w których King, tradycyjnie, wprowadza niewiele znaczące i nużące historie, wciągnęła mnie. Muszę przyznać, że jest to jedna z najlepszych książek, jakie było mi dane czytać. Co prawda, oczekiwałam nieco więcej po pewnych elementach, ale za to zostałam pozytywnie zaskoczona innymi. Kończąc czytać czułam równocześnie radość i pustkę. Z jednej strony skończyłam tak obszerną książkę - prawdziwe wyzwanie, a z drugiej - była ze mną tak długo, że zdążyłam się do niej przyzwyczaić.

To dowodzi o genialności autora, jakim jest Stephen King. Znajdziemy tu wszystko, czego można się spodziewać po mistrzu horroru. Świetna dawka grozy i przygody, ale także niesamowita opowieść o przyjaźni, cierpieniu i przemijaniu. Polecam każdemu fanowi Kinga, ale też osobom, które szukają w książkach czegoś więcej niż tylko wspomnianej wcześniej grozy.

Moja ocena:

9/10

Już wkrótce w kinach pojawi się ekranizacja tej powieści. Pierwsza adaptacja filmowa pochodzi z 1990 roku, a rolę Tego zagrał w niej Tim Curry. Nowa wersja stawia poprzeczkę bardzo wysoko, a oczekiwania co do niej są wysokie. Premiera we wrześniu, w rolę Tego wcieli się Bill Skarsgard.

RECENZJA: „Firstlife. Pierwsze życie” Gena Showalter

Książka, która wpadła w moje ręce całkiem przypadkiem, okazała się świetną lekturą. Wciągająca powieść o życiu, które jest dopiero początkiem ludzkiej wędrówki. Zacznijmy jednak od kilku podstawowych informacji.

Tytuł: Firstlife. Pierwsze życie
Wydawnictwo: HarperCollins Polska
Liczba stron: 432
Data wydania: 15.03.2017r.
Kategoria: fantasy/ literatura młodzieżowa

„Żyje się tylko raz? Nie w tym świecie, tutaj prawdziwe życie zaczyna się dopiero po śmierci. Jesteś pełnoletni? A więc pora zdecydować, czy będziesz wyznawać zasady Trojki, czy Miriady. Te dwie frakcje toczą zaciekłą walkę o dusze Niezwerbowanych i prawie nigdy nie grają czysto.
Tenley została naznaczona już w chwili narodzin. Jest obdarzona wielką mocą. I Trojka, i Miriada nie cofną się przed niczym, by ją przeciągnąć na swoją stronę. Wciąż nie zdecydowała, dokąd chce trafić po śmierci, a nie wie, że los przygotował dla niej kilka niemiłych niespodzianek. ”

Ten to nastolatka, która chce mieć władzę nad własnym życiem i samodzielnie podejmować wybory. Dlatego też nie poddaje się woli rodziców i pragnie wybrać frakcję (Trojkę lub Miriadę), która zaoferuje jej to, czego pragnie. Ku jej niezadowoleniu, obie mają pozytywne cechy, ale też wady, co uniemożliwia jej wybór. Ten więc pozostaje Niezwerbowana, czyli nie przynależy do żadnej z frakcji. Jest to jednak niebezpieczne, gdyż w przypadku przedwczesnej śmierci trafiłaby do krainy wiecznego cierpienia.

TROJKA

|Pierwsze życie przygotowuje grunt pod Drugie.|

Ważniejsze od tego, co wiesz i czujesz, jest to, co robisz|

|Możesz zmienić to, co widzisz bądź czujesz|

MIRIADA

|Strach utrzymuje cię przy życiu.
Strach przypomina ci, że żyjesz.|

|Bez końca nie ma nowego początku|

|Cel zawsze uświęca środki|

Trojka i Miriada od zawsze ze sobą walczą. Skutki ich potyczek odczuwane są na Ziemi w postaci różnorakich zjawisk atmosferycznych, np. trzęsień ziemi. Obie frakcje wysyłają również na naszą planetę dusze w ludzkich skorupach, które próbują nakłonić niezdecydowanych do zaprzysiężenia się jednej z nich.

Aby zdobyć poszczególne osoby, są w stanie poświęcić bardzo wiele i walczyć na (drugą) śmierć i życie.

Na początku czułam się trochę zdezorientowana ze względu na tajemniczą korespondencję „mailową", nie znałam jeszcze wtedy frakcji, ani nawet głównej bohaterki. Wiadomości pojawiają się kilka razy jako przerywnik pomiędzy tradycyjnymi rozdziałami.

Zaskoczyła mnie lekkość, z jaką napisana została ta książka. Przede wszystkim, nie wymaga od czytelnika dużego zaangażowania, co z jednej strony wpływa pozytywnie na przyjemność i płynność czytania, ale sprawia również, że treść fabuły łato zapomnieć po skończeniu lektury. 

Gena Showalter stworzyła powieść, łączącą po trochę wszystkiego, co literatura młodzieżowa powinna zawierać. Oprócz historii nastolatki, borykającej się z wyborem, który zadecyduje o jej drugim życiu, jest to opowieść o miłości, przyjaźni, ale także bólu, cierpieniu i zdradzie. Za wartką, zwrotną akcją kryją się smutne prawdy o ludziach i ich prawdziwej naturze. Wizja korzyści majątkowych lub jakichkolwiek innych może zawładnąć człowiekiem i sprawić, że odwróci się on od tego, co do tej pory uważał za najważniejsze. Główna bohaterka uczy się, że nie należy ufać nikomu.

Jedyne, co nie podobało mi się w Firstlife, to zauważalna powtarzalność i schematyczność oraz delikatna przesada jeśli chodzi o umiejętności i wytrzymałość "zwykłych" ludzi. Czasem autorka zbyt dowartościowywała bohaterów, co odbierało naturalność niektórym sytuacjom.

Tenley musi radzić sobie z wieloma problemami, a wybór frakcji z czasem staje się jednym z najmniej ważnych. Stawia czoła dylematom, które zmuszają ją do podjęcia decyzji, które mogą skrzywdzić innych, ale przede wszystkim także ją samą. Pomimo traumatycznych przeżyć nie poddaje się i walczy z całych sił, aby osiągnąć cel. 

Podsumowując, jest to lektura, która nie spowodowała rewolucji w moim życiu, ale zwróciła uwagę na pewne problemy, jednocześnie zamykając je w ciekawej, niespotykanej fabule. Przeczytałam z przyjemnością, a gdy kończyłam, żałowałam, że to tak szybko. Z chęcią przeczytałabym kolejną część o dalszych losach Ten.

Moja ocena:

9/10

RECENZJA: „Dom na wzgórzu” Peter James - najlepszy horror roku?

Dom na wzgórzu został uznany za najlepszą książkę roku 2016 w plebiscycie lubimyczytac.pl w kategorii „horror”. Dlatego też, w poszukiwaniu nowych , strasznych doznań, postanowiłam ją kupić i przekonać się, czy faktycznie aż tak przeraża.

Tytuł: Dom na wzgórzu
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 350
Data wydania: 13.04.2016r.
Kategoria: horror

Akcja książki rozgrywa się w Wielkiej Brytanii, w 2015 roku. Trzyosobowa rodzina wprowadza się do domu- rodzice: informatyk i prawniczka oraz ich 12-letnia córka. Są pewni, że przeprowadzka tu stanowi jedną z najlepszych decyzji ich życia. Wkrótce jednak przekonają się, że mieszkanie tu stanie się koszmarem. (Pełny opis: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/295748/dom-na-wzgorzu )

Książkę czyta się bardzo szybko i lekko - napisana jest prostym (czasem aż za bardzo) i współczesnym językiem. Jednak pewne sformułowania i schematy powtarzają się zbyt często i mogą być denerwujące. Dodatkowo dialogi prowadzone są w sposób dosyć nienaturalny, wręcz „sztywny”, a wątpię, by była to kwestia tłumaczenia. Rozmowa między ojcem a córką, którzy mają ze sobą dobre relacje, polega na prostych pytaniach i dziwnych, nienaturalnych odpowiedziach.

Klimat utrzymuje się stale na mrocznym poziomie, w każdym rozdziale pojawia się jakiś nowy, niepokojący szczegół, który dodatkowo go podsyca. Małe elementy, tworzące zgraną całość, budują obraz typowego nawiedzonego domu. Powstało już wiele powieści opartych na tym schemacie, więc ciężko jest stworzyć coś nowego. Mimo to wielokrotnie przechodziły mnie dreszcze, gdy czytałam o tajemniczych zjawiskach, które miały miejsce w Cold Hill.

Ale co, jeśli nasza percepcja jest błędna? Jeśli czas rozumiany linearnie to tylko wytwór naszego mózgu, pozwalający nam rozumieć, co się dzieje? Jeśli wszystko, co kiedykolwiek istniało, istnieje nadal... przeszłość, teraźniejszość, przyszłość... a my jesteśmy uwięzieni w malutkiej cząstce kontinuum czasoprzestrzennego? Może niekiedy zza uchylającej się zasłony docierają do nas przebłyski przeszłości lub przyszłości?

Bohaterowie zostali wykreowani w sposób prosty i niewymagający - wystarczający by odpowiednio uzupełnić historię. Czasem jednak irytowały mnie nawiązania do współczesnych mediów (Instagram), a także nieporadność głównych bohaterów. 

Fabuła wciąga mimo swej prostoty, ale wiele kwestii pozostaje niewyjąśnionych. Konstrukcja bardzo przypomniała mi dwie ksiązki Stephena Kinga: Cmętarz zwieżąt (recenzja tu) i Lśnienie - szczególnie w kwestiach związanych z domem, przeprowadzką, poznawaniem nowych sąsiadów, szaleństwem, a nawet kotami. 

Mam mieszane uczucia po przeczytaniu Domu na wzgórzu. Z jednej strony czytało się szybko i bardzo przyjemnie; autorowi niejednokrotnie udało się mnie przestraszyć (bardziej zaniepokoić), ale zaś z drugiej - fabuła nie była zbyt powalająca. We znaki dała się widoczna powtarzalność zarówno w zachowaniach bohaterów, jak i w zjawiskach paranormalnych.

Podsumowując, nie żałuję, że przeczytałam tę książkę, w ogólnym rozrachunku wypada u mnie całkiem nieźle. Uważam, że jest warta przeczytania, ale zapewne wkrótce zapomnę, o czym w ogóle była. Jest dobrą lekturą na jeden czy dwa wieczory, ale z pewnością nie zaliczę jej do powieści, która wywarła na mnie znaczący wpływ. 

Plusy:

- łatwy, współczesny język

- lekkość czytania

- stale utrzymujące się napięcie

Minusy:

- prostota fabuły 

- przewidywalność

- powtarzalność

Moja ocena:

7/10

RECENZJA: „Śpiący giganci” Sylvain Neuvel

Podobno książki nie ocenia się po okładce, ale to właśnie ona przyciągnęła moją uwagę w przypadku „Śpiących gigantów” i zachęciła do kupna bez zapoznawania się z opisem. Czy było warto?

Tytuł: Śpiący giganci

Wydawnictwo: Akurat

Liczba stron:384

Data wydania:09.11.2016r.

Kategoria:fantasy / science fiction

„Powieść na miarę „Jurassic Park”, „World War Z” i „Marsjanina”, po mistrzowsku łącząca elementy thrillera, fantastyki i powieści przygodowej. Kiedy pod jadącą rowerem Rose zapada się ziemia i dziewczynka ląduje na ogromnej metalowej dłoni, nikt nie podejrzewa, że to zwiastun wydarzeń, które pchną losy ludzkości na nowe tory. Siedemnaście lat później Rose realizuje swoje marzenie: trafia do zespołu, którego zadaniem jest rozwikłanie tajemnicy zagadkowego artefaktu. Jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki na całej planecie spod ziemi wyłaniają się ukryte przez tysiące lat, kolejne elementy kolosalnych posągów-robotów. Skąd się wzięły? Czemu miały lub mają służyć? Jaka rola przypadnie Rose w rozwikłaniu zagadki?”

Próbowałam kiedyś czytać „Marsjanina”, ale niespecjalnie przypadł mi do gustu, co zrodziło pewne obawy co do tej książki. Na wstępie warto wspomnieć, że jest ona napisana w formie wywiadów prowadzonych przez tajemniczą osobę, której tożsamość stanowi niewiadomą. Nie każdemu taka forma się spodoba, ale uważam, że autor całkiem nieźle sobie z nią poradził.

Całość, przypominająca akta, podzielona jest na wiele krótkich dokumentów, z których każdy stanowi odrębny element historii. O rozwoju wydarzeń dowiadujemy się z relacji bohaterów, którzy odpowiadają na pytania. Dzięki tym wypowiedziom poznajemy ich zdanie na temat danych wydarzeń, stanowisko w konkretnych sprawach, a także emocje, które nimi kierują.

Nie byłam zbytnio przekonana do formy wywiadu, ale historia okazała się wciągająca. Trudno tu jednak mówić o zawrotnym tempie czy zwrotach akcji. Czasem robiło się naprawdę ciekawie, ale brakowało mi dynamiki i wyraźnych punktów kulminacyjnych, które ożywiłyby całość.

Pomimo powolnego rozwoju wydarzeń, czytało się dość szybko i płynnie. Powieść napisana jest w sposób lekki, pojawia się też wiele elementów języka potocznego, które sprawiają, że rozmowy stają się bardziej realne.

Sam pomysł i treść są naprawdę ciekawe. Na początku wydawało mi się, że nie dowiem się zbyt dużo z odpowiedzi na pytania, ale okazało się, że dokładnie poznałam bohaterów, o których informacje pojawiały się w poszczególnych wypowiedziach. Wkrótce wiedziałam już bardzo wiele o tamtejszym świecie, sytuacji politycznej i projekcie, wokół którego skupia się powieść. Zdania ekspertów pomagają wytłumaczyć zjawiska fantastyczne mające miejsce na różnych kontynentach, ale jednocześnie pojawia się sporo haseł związanych z techniką, które nie zawsze były dla mnie zrozumiałe :D

Sam pomysł na tę powieść bardzo mi się spodobał, nigdy jeszcze nie czytałam czegoś podobnego, ale uważam, że w formie ciągłej lektura byłaby przyjemniejsza. Z drugiej strony, mogłoby to utrudnić poznanie zdania innych bohaterów na dany temat. Było to pierwsze moje spotkanie z taką formą. Odniosłam wrażenie, że gdzieś pomiędzy wszystkimi dokumentami i wywiadami autor utracił spójność, która stanowi bardzo ważny element. Jednak całościowo oceniam tę książkę pozytywnie, gdyż dostarczyła mi nowych wrażeń i jest stworzona w ciekawy, nietypowy sposób, gubiąc kilka elementów, ale równocześnie zachowując ogólną koncepcję powieści science fiction.

W SKRÓCIE:

Plusy:                                                                                                          

-ładna okładka

-ciekawa fabuła

-wydarzenia opisywane z perspektywy różnych bohaterów

-czyta się szybko i płynnie

Minusy:

-brak spójności

-trudność we „wkręceniu się w treść”

Moja ocena:

7/10

RECENZJA: „Kostuszka” Carla Mori

Przemoc domowa to temat, który bardzo często poruszany jest w mediach. Agresja wśród dzieci wzbudza gniew i zmusza do zadania pytania: czy możemy cokolwiek zrobić wobec takiego zachowania? Najczęściej nie mamy nawet szansy usłyszeć, że za ścianą u sąsiada coś jest nie tak, jak być powinno. Dowodem na to jest sytuacja małej Konstancji, która, pomimo iż stanowi fikcję, mogłaby wydarzyć się naprawdę.

Tytuł: Kostuszka
Autor: Carla Mori
Wydawnictwo: Videograf S.A.
Ilość stron: 266
Data wydania: 19.07.2016r.
Kategoria: powieść grozy


„Brzostowscy wraz z ośmioletnią córką (Konstancją) wiodą spokojne i szczęśliwe życie na południu Anglii. Z dala od rodziny, z którą nie zawsze się dogadywali, snują plany i marzenia na długie, wspólne lata. Jednak któregoś dnia w ich domu pojawia się włamywacz, z zimną krwią mordując Annę. Jej mąż staje się głównym podejrzanym i wspólnie z opieką społeczną decyduje o przekazaniu tymczasowej pieczy nad dzieckiem babce i ciotce, zamieszkującym w Polsce. Dotknięta głęboką traumą dziewczynka, z dnia na dzień pozbawiona obojga rodziców, ląduje w obcym kraju, wśród obcych dla siebie ludzi. Jeśli wydaje Ci się, że najgorszym dziecięcym koszmarem jest utrata rodziców, spróbuj sobie wyobrazić, co czuje, kiedy najbliżsi mu ludzie okazują się również najbardziej okrutni. Czasami jedynym schronieniem przed bólem bywa miejsce mroczne i niepokojące. Miejsce, w którym można dowiedzieć się zaskakującej prawdy o sobie…”


Carla Mori stworzyła powieść poruszającą do głębi, ale czy straszną?

„Kostuszka” to wstrząsająca historia dziewczynki, która z dnia na dzień traci wszystko, co kochała i musi zmierzyć się z brutalną, rzeczywistością. Wydarzenia mające miejsce w częstochowskim mieszkaniu przyprawiają o dreszcze, a czasem po prostu przerażają. Metody „wychowawcze” stosowane przez babcię i ciotkę mrożą krew w żyłach i sprawiają, że w czytelniku wzbiera uczucie gniewu, ale równocześnie współczucia. Staruszka - apodyktyczna, zaborcza, nie znosząca sprzeciwu dewotka, mieszkaniec jednego ze zwykłych osiedlowych bloków, jednak w oczach innych - miła, dobra i godna szacunku starsza pani. To ona, stosując drastyczne metody i postępując wbrew zasadom, które sama głosi, zgotowała swojej córce- a potem wnuczce, piekło na ziemi.

Trwali tak, jak woskowe lalki. On - wyprany z emocji, wyniszczony przez lata udręki, złamany i beznadziejny. Ona - zimna jak lód, dewotka i socjopatka.

Autorka świetnie kieruje emocjami czytelnika, ale robi to z rozwagą, odpowiednio rozmieszczając elementy napięcia w fabule książki. Podobało mi się, że wszystko to nie przekracza granicy dobrego smaku. Całość tworzy swego rodzaju układankę, z której każdy segment, czyli poszczególny detal powieści jest odmienny, ale razem tworzą zgrany całokształt. Trochę grozy (w postaci przemocy wobec dzieci), okrucieństwa i niepokoju, ale także mitologii słowiańskiej i tajemniczych stworzeń, a to wszystko osadzone we współczesności.

Dzięki Carli Mori można chociaż w pewnym stopniu wyobrazić sobie, co czuje dziecko postawione obliczu tragedii rodzinnej  i nieludzkiego wręcz traktowania. W książce możemy znaleźć wiele dowodów na to, że wydarzenia z dzieciństwa odciskają na człowieku głębokie piętno i mają wpływ na jego dorosłe życie.

Warzyła myszka kaszkę, warzyła,
Dzieci swoje karmiła.
Temu dała na miseczce,
Temu dała na łyżeczce,
Temu dała na spodeczku,
Temu dała w garnuszeczku,
A temu łebek ukręciła
I do komórki się skryła

↑Ta rymowanka, z pozoru zwykła i niewinna, budzi niepokój i zapada w pamięć.↑

Sytuacja, w której znalazła się Konstancja, a wcześniej jej matka, jest o tyle niepokojąca, że uświadamia o możliwości przebywania oprawcy wśród nas. Takie sytuacje zdarzają się w prawdziwym życiu, a my możemy mieć z nimi bezpośrednio do czynienia. Autorka, tworząc mrożącą krew w żyłach historię z elementami fantastycznymi, ukazała problem, który jest i prawdopodobnie jeszcze przez bardzo długi czas będzie aktualny.

Pod względem ludzkiego cierpienia i samotności ta książka zrobiła na mnie spore wrażenie, jednak brakowało mi elementów typowej powieści grozy. Co prawda, przemoc i zachowanie wobec Konstancji przeraża, ale spodziewałam się trochę większej ilości strachu i napięcia. Odniosłam też wrażenie, że niektóre schematy i sformułowania powtarzają się czasem zbyt często. Co prawda nie było to bardzo rażące, ale zauważalne.

Podsumowując, „Kostuszka” jako powieść o bólu, stracie, przemocy i cierpieniu stanowi bardzo dobrą lekturę. Dla miłośników typowego horroru może wydać się nieco nużąca, a nawet nudna, ale nie sposób, by nie poruszyła czytelnika aż do głębi. Warto też wspomnieć o przystępnym i wyrafinowanym języku, którego użyła autorka i odpowiednim dopasowaniu się do stylu w zależności od sytuacji. Zakończenie pozostawiło mnie z uczuciem lekkiego niepokoju i zdezorientowania, budząc wiele wątpliwości i pytań, które zrodziły się w mojej głowie tuż po przeczytaniu. Gdy poznacie historię Kostuszki, spojrzycie na swoich sąsiadów pod innym kątem...

Moja ocena:

7/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję:

NAJLEPSZA KSIĄŻKA 2016 ROKU: „Pielgrzym” Terry Hayes - recenzja

Dziś opowiem wam o książce, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Pielgrzym Terry'ego Hayesa to najlepsza pozycja, jaką udało mi się przeczytać w 2016 roku, a nawet w całym moim życiu. Mimo, że jej premiera miała miejsce w 2014 roku, usłyszałam o niej dopiero niedawno i zachęcona wieloma pozytywnymi opiniami postanowiłam przeczytać.

Tytuł: Pielgrzym

Autor: Terry Hayes

Wydawnictwo: Rebis

Liczba stron: 768

Data wydania: 03.06.2014r.

Kategoria: thriller/sensacja/kryminał

"Pielgrzym" to kryptonim człowieka, który oficjalnie nie istnieje. Dawniej dowodził tajnym wydziałem wewnętrznym amerykańskiego wywiadu. Zanim wycofał się ze służby i zniknął, zawarł swe zawodowe doświadczenie w niezrównanej książce na temat technik śledczych. Nie przewidział jednak, że posłuży ona jako podręcznik mordercy...
Młoda kobieta zamordowana w podrzędnym hotelu na Manhattanie.
Mężczyzna publicznie ścięty w Arabii Saudyjskiej.
Oczy skradzione żywemu człowiekowi pracującemu w tajnym syryjskim laboratorium badawczym.
Dymiące ludzkie szczątki na zboczu góry w Hindukuszu.
Spisek, którego sednem jest przerażająca zbrodnia przeciwko ludzkości.
Jedna nić, która łączy wszystkie te sprawy.
Jeden człowiek, który podejmie wyzwanie.
Pielgrzym."

Akcja książki rozgrywa się w wielu miejscach na świecie, przemieszczając się pomiędzy nimi w bardzo szybkim tempie. Raz jest to Arabia Saudyjska, innym razem- USA, a jeszcze później- Paryż. Autor nieustannie balansuje między przeszłością i teraźniejszością, niejednokrotnie wykraczając w przyszłość, jednak robi to w uporządkowany sposób tak, że wszystko wydaje się być na swoim miejscu.

Świetne rozmieszczenie wydarzeń w odpowiednim miejscu i czasie to nie wszystko. To, co zwróciło moją uwagę, to dopracowani pod każdym względem bohaterowie. Warto dodać, że jednym z nich jest sam narrator- człowiek o wielu tożsamościach, które przyjął, by móc w pełni poświęcić się swojej pracy.

Pamiętałem, że muszę wcześnie wstać. Zanim dotarłem do łóżka, żyłem już na innej planecie, bo świat nie zmienia się na naszych oczach - zmienia się za naszymi plecami.

W Pielgrzymie poznajemy mrożącą krew w żyłach historię „Saracena”, który rzetelnie i konsekwentnie wprowadza swój niebezpieczny plan w życie. Każdy szczegół ma tu wielkie znaczenie i ogromny wpływ na rozwój wydarzeń.

Precyzja autora widoczna jest tu w każdym zdaniu. Opisy miejsc, osób i zdarzeń są tak dokładne, że można ujrzeć gotowy obraz w wyobraźni. Wiele uwagi poświęcił on detalom, będącym na pierwszy rzut oka mało istotnymi, ale to właśnie one stanowią element, bez którego ta powieść nie byłaby tak dobra.

Dzięki Hayesowi dowiedziałam się wiele na temat amerykańskiego wywiadu i tajnych służb, działających dyskretnie, nie wzbudzając niczyjej niepewności. Szczególnie interesujące były opisy działań, z którymi spotkałam się po raz pierwszy i które doprowadzały agentów do odpowiednich miejsc i osób.

Nasi ludzie po prostu musieli tacy być, skoro mieli tropić przestępców wśród najlepszych tajnych operatorów na świecie. Lata szkolenia nauczyły naszych przeciwników kłamać i stosować uniki; żegnać się bez pozostawiania śladów; przykładać rękę do wszystkiego i nigdzie nie zostawiać odcisków palców.

Lektura Pielgrzyma uświadomiła mi, że zagrożenie może czaić się na każdym kroku i pojawić się w każdym momencie. Jeden człowiek może sprawić, że cały świat zanurzy się w cieniu przerażenia i wyczekiwania. Ten właśnie człowiek postawi w stan gotowości służby na całym świecie, ale czy uda mu się je przechytrzyć?

Pomimo swojej objętości, książka pochłonęła mnie od pierwszej strony i od tej pory nie pozwalała się od siebie oderwać. Cieszę się, że przeczytałam ją akurat podczas Świąt, gdy miałam więcej wolnego czasu. Gdy już ją otwierałam, zamykałam dopiero po długich godzinach.

Terry Hayes zapewnił mi chwile świetnej rozrywki. Zachwyt nad tą powieścią rósł z każdą stroną. Moje serce skradły przede wszystkim: szczegóły, wymagające sporej wiedzy oraz sam pomysł na rozwój wydarzeń. Śledziłam je z niepokojem, kibicując bohaterom, by udało im się pokonać z pozoru niewielkie zagrożenie. Jednocześnie chciałam wiedzieć, jak wszystko się skończy, a z drugiej strony - miałam ochotę czytać tę książkę w nieskończoność. Bez wątpienia jest to najlepsza pozycja, jaką przeczytałam w 2016 roku.  Serdecznie polecam.

Moja ocena:

10/10

Na amazonie pojawiła się już kolejna książka Terry'ego Hayesa, która swoją premierę będzie mieć w lipcu 2017. Minie jednak trochę czasu, zanim ukaże się ona w Polsce. Już nie mogę się doczekać !

 

BOOK HAUL: grudzień + styczeń

Cześć :)

Przychodzę do was dziś z book haulem. Przez cały grudzień i początek stycznia kupiłam i dostałam kilka ciekawych pozycji, które utworzyły całkiem niezły stosik. Zapraszam :)

Pielgrzym Terry Hayes

Wotum nieufności Remigiusz Mróz

Mock Marek Krajewski

Miasto glin Karin Slaughter

Morderstwo w Orient Expressie/Pani McGinty nie żyje Agata Christie

Pet Sematary Stephen King

Śpiący giganci Sylvain Neuvel

Trylogia klątwy 

Porwana pieśniarka, Ukryta Łowczyni, Waleczna Czarownica Danielle L. Jensen


Tak prezentuje się cały stosik:

Jak widać, przede mną sporo czytania :) 

Dajcie znać, jakiej książki recenzję chcielibyście przeczytać na blogu :)

RECENZJA: „Alazza” Cezary Czyżewski

Opowieść z wątkiem kryminalnym rozgrywająca się na terenie Bydgoszczy. Opowieść o siłach, z którymi czasem nie warto zadzierać. Opowieść zawierająca elementy sensacji, fantasy i horroru, ale także potrafiąca rozbawić. To właśnie „Alazza” Cezarego Czyżewskiego.

Tytuł: Alazza
Autor: Cezary Czyżewski
Liczba stron: 261
Data wydania: 11.2016r.


„Tadeusz Siekierski, fizyk, zostaje wciągnięty przez swojego kolegę policjanta w sprawę z pozoru czysto kryminalną - zabójstwo mężczyzny na jednym z bydgoskich osiedli. Historia zaczyna się komplikować, gdy okazuje się, iż sprawca niekoniecznie jest człowiekiem. Trzeźwo myślący Siekierski przekonuje się, że otaczający go świat to nie tylko dająca się potwierdzić naukowo fizyka.
Opowieść pełna tajemnic, sił potężniejszych niż ludzkość i magii, czającej się w zaułkach Bydgoszczy.”

Opis książki brzmi bardzo zachęcająco i po przeczytaniu wiedziałam, że będzie ciekawie i tajemniczo. Historia wciąga już od pierwszych stron. Po krótkim rozpoznaniu sytuacji głównego bohatera, wtajemniczamy się w sprawę morderstwa, która okazuje się być czymś innym niż zwykłym zabójstwem. Z czasem sprawy przybrały taki obrót, którego całkowicie się nie spodziewałam. 

Moją uwagę w szczególności przykuł sposób, w jaki zostały przedstawione pewne istoty, a także to, jak się porozumiewały. W jednym momencie zaskakiwały mnie ich umiejętności i moce, a w innym- to, jak bardzo mogą być podobne do człowieka. 

Czyta się szybko i przyjemnie. Pomiędzy momentami, w których akcja przyspiesza znaleźć można bogate opisy wszelkich rytuałów, dokonywanych w celu wezwania duchów. Momentami wydawały się one nieco za długie, ale zdecydowana ich większość wywierała na mnie pozytywne wrażenie i wyjaśniała szczegóły, dzięki którym łatwiej było zrozumieć dalszą treść.

Elementy magii i metafizyki bardzo mi się podobały, może dlatego, że nigdy wcześniej nie spotkałam się z taką koncepcją, która przedstawia demony w sposób, jaki zrobił to autor. Jak już wcześniej wspomniałam, ich zachowania, często przypominające ludzkie, zaskoczyły mnie najbardziej.

Dialogi prowadzone są w sposób bardzo prosty, co daje poczucie naturalności, ma się wrażenie, jakby stało się obok i obserwowało daną sytuację. Łatwy język pozwala bez problemu zrozumieć treść i przebrnąć przez całą książkę w naprawdę szybkim tempie. Ze względu na niewielką objętość, niedługo po rozpoczęciu już trzeba kończyć.

Na kartach zaledwie 260 stron dzieje się dużo, co stanowi dla mnie duży plus. Szybka akcja, zwalniana jedynie przez owe opisy, utrzymuje tempo przez całą książkę.

 

Podsumowując, jest to powieść, którą polecam każdemu, kto chce przeczytać coś innego, odbiegającego od norm, ale również będącego ciekawą i zaskakującą lekturą. „Alazza” to pozycja idealna na chłodne wieczory!

Moja ocena:

8/10

Książkę możecie zamówić tutaj:

https://www.facebook.com/powiesc.Alazza/

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorowi.

PODSUMOWANIE GRUDNIA: Najlepsze książki 2016 roku

Cześć, 
Witam was w pierwszym noworocznym wpisie :) Przygotowałam zestawienie książek, które przeczytałam w grudniu, ale także wybrałam kilka tych, które uważam za hity 2016 roku.

W grudniu przeczytałam:

 recenzja tutaj 

Ilość książek: 4

Ilość stron: 2064

Jako, że 2016 dobiegł końca, przygotowałam 5 książek, które w tym roku podobały mi się najbardziej:

Pielgrzym to jak do tej pory najlepsza książka, jaką przeczytałam w całym swoim życiu. Jestem pełna podziwu dla autora i z niecierpliwością czekam na kolejną jego książkę.

Słowa światłości - kontynuacja Drogi królów Brandona Sandersona podobała mi się jeszcze bardziej niż część pierwsza. Pomimo objętości czyta się świetnie, a książka pochłania już od pierwszej strony. Jeden z najlepszych wyborów tego roku.

Świetna pozycja science fiction, po którą zdecydowanie warto sięgnąć - jako jedna z niewielu zapadła mi głęboko w pamięć i do tej pory pamiętam wiele cytatów. Pierwsze spotkanie z autorem Metra 2033, które dało mi wiele do myślenia i dostarczyło wielu chwil wspaniałej lektury.

Najlepsza książka Stephena Kinga jaką do tej pory czytałam, a tym samym najlepszy horror. Myślałam, że po Cmętarzu zwieżąt (recenzja tutaj) już nic mnie tak nie przestraszy. Worek kości zdecydowanie przewyższył moje oczekiwania i nie pozwolił w nocy zasnąć.

W tym roku rozpoczęłam swoją przygodę z twórczością Remigiusza Mroza. Z 6 przeczytanych książek Behawiorysta był zdecydowanie najlepszy. Coś, czego jeszcze nie było i coś, co mogę z czystym sercem polecić.

A jakie książki według was były najlepsze w 2016 roku? :)