Dom na wzgórzu został uznany za najlepszą książkę roku 2016 w plebiscycie lubimyczytac.pl w kategorii „horror”. Dlatego też, w poszukiwaniu nowych , strasznych doznań, postanowiłam ją kupić i przekonać się, czy faktycznie aż tak przeraża.
Tytuł: Dom na wzgórzu
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 350
Data wydania: 13.04.2016r.
Kategoria: horror
Akcja książki rozgrywa się w Wielkiej Brytanii, w 2015 roku. Trzyosobowa rodzina wprowadza się do domu- rodzice: informatyk i prawniczka oraz ich 12-letnia córka. Są pewni, że przeprowadzka tu stanowi jedną z najlepszych decyzji ich życia. Wkrótce jednak przekonają się, że mieszkanie tu stanie się koszmarem. (Pełny opis: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/295748/dom-na-wzgorzu )
Książkę czyta się bardzo szybko i lekko - napisana jest prostym (czasem aż za bardzo) i współczesnym językiem. Jednak pewne sformułowania i schematy powtarzają się zbyt często i mogą być denerwujące. Dodatkowo dialogi prowadzone są w sposób dosyć nienaturalny, wręcz „sztywny”, a wątpię, by była to kwestia tłumaczenia. Rozmowa między ojcem a córką, którzy mają ze sobą dobre relacje, polega na prostych pytaniach i dziwnych, nienaturalnych odpowiedziach.
Klimat utrzymuje się stale na mrocznym poziomie, w każdym rozdziale pojawia się jakiś nowy, niepokojący szczegół, który dodatkowo go podsyca. Małe elementy, tworzące zgraną całość, budują obraz typowego nawiedzonego domu. Powstało już wiele powieści opartych na tym schemacie, więc ciężko jest stworzyć coś nowego. Mimo to wielokrotnie przechodziły mnie dreszcze, gdy czytałam o tajemniczych zjawiskach, które miały miejsce w Cold Hill.
Ale co, jeśli nasza percepcja jest błędna? Jeśli czas rozumiany linearnie to tylko wytwór naszego mózgu, pozwalający nam rozumieć, co się dzieje? Jeśli wszystko, co kiedykolwiek istniało, istnieje nadal... przeszłość, teraźniejszość, przyszłość... a my jesteśmy uwięzieni w malutkiej cząstce kontinuum czasoprzestrzennego? Może niekiedy zza uchylającej się zasłony docierają do nas przebłyski przeszłości lub przyszłości?
Bohaterowie zostali wykreowani w sposób prosty i niewymagający -
wystarczający by odpowiednio uzupełnić historię. Czasem jednak irytowały
mnie nawiązania do współczesnych mediów (Instagram), a także
nieporadność głównych bohaterów.
Fabuła wciąga mimo swej prostoty, ale wiele kwestii pozostaje
niewyjąśnionych. Konstrukcja bardzo przypomniała mi dwie ksiązki
Stephena Kinga: Cmętarz zwieżąt (recenzja tu) i Lśnienie - szczególnie w kwestiach związanych z domem, przeprowadzką, poznawaniem nowych sąsiadów, szaleństwem, a nawet kotami.
Mam mieszane uczucia po przeczytaniu Domu na wzgórzu. Z jednej strony czytało się szybko i bardzo przyjemnie; autorowi niejednokrotnie udało się mnie przestraszyć (bardziej zaniepokoić), ale zaś z drugiej - fabuła nie była zbyt powalająca. We znaki dała się widoczna powtarzalność zarówno w zachowaniach bohaterów, jak i w zjawiskach paranormalnych.
Podsumowując, nie żałuję, że przeczytałam tę książkę, w ogólnym rozrachunku wypada u mnie całkiem nieźle. Uważam, że jest warta przeczytania, ale zapewne wkrótce zapomnę, o czym w ogóle była. Jest dobrą lekturą na jeden czy dwa wieczory, ale z pewnością nie zaliczę jej do powieści, która wywarła na mnie znaczący wpływ.
Plusy:
- łatwy, współczesny język
- lekkość czytania
- stale utrzymujące się napięcie
Minusy:
- prostota fabuły
- przewidywalność
- powtarzalność
Moja ocena:
7/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz